အေမ… ဘာေၾကာင့္ အၾကာႀကီး ကၽြန္မေစာင့္ခိုင္းရက္ခဲ့သလဲ?

အေမ တကယ္ကို အိုစာသြားခဲ့ပါၿပီ.. ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ခြ်ဲႏြဲ႔တဲ့အထိ အိုစာသြားခဲ့ပါတယ္။ ဖုန္းဆက္တိုင္း ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ကၽြန္မကို အေမေမးတတ္တယ္။

"သမီး .. ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ခဲ့မလဲ?"

မိုင္ေပါင္းေထာင္ေက်ာ္ေဝးတဲ့အေမ့အိမ္ကို ကားသံုးဆင့္စီးၿပီးမွ ေရာက္တာကိုမဆိုထားနဲ႔ အလုပ္တစ္ဘက္၊ ကေလးတစ္ဘက္နဲ႔ အေမ့အိမ္ျပန္ဖို႔ ကၽြန္မအခ်ိန္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ နားသိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့အေမကို ကၽြန္မအထပ္ထပ္ရွင္းျပခဲ့ေပမယ့္ အေမက ေတာင့္တစြာနဲ႔ေမးတုန္းပါပဲ။

"သမီး ... ဘယ္ေတာ့ အိမ္ျပန္ႏိုင္မလဲဟင္?"

အထပ္ထပ္ေမးတဲ့ အေမကို စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ ကၽြန္မေအာ္မိခဲ့ရင္ အေမက တအင္း..အင္း သေဘာေပါက္ဟန္နဲ႔ ဖုန္းကို အသာခ်လိုက္တတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရက္သိပ္မၾကာခင္မွာ အေမကဖုန္းဆက္ၿပီး အဲဒီေမးခြန္းကိုပဲ ထပ္ေမးတတ္ျပန္တယ္။ အလိုမက်တဲ့ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေမးရင္လည္း အခ်ည္းႏွီးပဲဆိုတာသိေပမယ့္ ထပ္သလဲလဲ ေမးေနတဲ့ အေမေၾကာင့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြေပ်ာ့သြားၿပီး သက္ျပင္းကို မသိမသာခ်မိတယ္။

ကၽြန္မ မေအာ္မေငါက္မွန္းသိေတာ့ အေမက ဝမ္းသာအားရထပ္ေျပာတယ္။

“ၿခံေနာက္က သလဲသီးေတြ အပြင့္ပြင့္ေနၿပီ၊ ဖရဲသီးေတြ မွည့္ေတာ့မယ္၊ သမီး.... အျမန္ျပန္ခဲ့ပါ”

“အလုပ္ေတြ ဒီေလာက္ရႈပ္ေနတာ အေမရာ.. ကၽြန္မ ခြင့္ရႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး”

“အေမ ကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္။ ႏွစ္ဝက္ေလာက္ပဲ အသက္ရွင္ေတာ့မယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေလ”

အေမရဲ႕အေျပာကို ကၽြန္မဝင္ဟန္႔ေတာ့ အေမက တစ္ခစ္..ခစ္နဲ႔ သေဘာက်ရယ္ေမာေနခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက မိုးရြာ၊ ေလႀကီးလာတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႔ ဗိုက္နာခ်င္ဟန္ေဆာင္တတ္တဲ့ ကၽြန္မကို အေမက ဆူဆဲတတ္တယ္။ အခုေတာ့ အသက္ႀကီး အုိမင္းသြားတဲ့အေမက ကၽြန္မကို လိမ္ညာေျပာဖို႔ သင္ေပးေနခဲ့တယ္။

ကၽြန္မနဲ႔အေမၾကားမွာ ဒီလိုေမးခြန္းေတြက ထပ္သလဲလဲျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုေမးခြန္းကို ကၽြန္မ မၾကားရက္ေတာ့လို႔ ေနာက္လမွာ ျပန္ခဲ့ဖို႔ေျပာေတာ့ အေမခမ်ာ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ တံေတြးေတာင္သီးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ အၿမဲမၿပီးျပတ္ႏိုင္တဲ့ အလုပ္ေတြက အိမ္ျပန္ဖို႔ထက္ အေရးႀကီးေနခဲ့လို႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ကၽြန္မ အိမ္မျပန္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဖုန္းရဲ႕ တစ္ျခားတစ္ဘက္မွာ အေမရဲ႕ စကားသံေတြ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တယ္။

“အေမ… သမီးကို စိတ္ဆိုးေနတာလား?”

အားနာနာနဲ႔ ကၽြန္မကဆိုေတာ့ အေမက ပ်ာပ်ာသလဲ ျပန္ေျပာတယ္။

“စိတ္မဆိုးပါဘူး သမီး.. အေမ စိတ္မဆိုးဘူး။ သမီးလုပ္စရာရွိတာလုပ္ပါ”

ရက္သိပ္မၾကာဘဲ အေမ့ဆီက အေရးတႀကီးဖုန္းလာျပန္တယ္။ စပ်စ္သီးေတြ၊ သစ္ေတာ္သီးေတြမွည့္လို႔ ကၽြန္မကို အျမန္ျပန္လာစားဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီလိုအသီးေတြက ဘာမွမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ေစ်းတိုင္းမွာ ၅က်ပ္ ၁ဝနဲ႔ ဝယ္စားႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္မေျပာေတာ့ အေမက သိပ္ဘဝင္မက်ဘူး။ ကၽြန္မက အေမကို ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး “ၿမိဳ႕ေပၚက အသီးေတြေျမၾသဇာမ်ားတယ္၊ ပိုးသတ္ေဆးမ်ားတယ္။ အေမ့အသီးေလာက္ မခ်ဳိဘူး” လို႔ ေျပာေတာ့ အေမက သေဘာက်စြာ ရယ္ေမာျပန္တယ္။

စေနေန႔ ရံုးပိတ္ရက္မွာ ေနအပူရွိန္က ျပင္းအားေကာင္းေနခဲ့တယ္။ အိမ္ျပင္မထြက္ရဲလို႔ အိမ္ထဲမွာ ေလေအးစက္နဲ႔ ကၽြန္မေနခဲ့တယ္။ သမီးငယ္က ကိတ္မုန္႔စားဖို႔ အတင္းပူဆာလို႔ အိမ္ျပင္ကို မထြက္မေန ကၽြန္မထြက္ခဲ့ရတယ္။ အပူေငြ႔ေတြ တရိပ္ရိပ္တက္ေနတဲ့ လမ္းမထက္မွာ အေမရဲ႕ ေနာက္ေက်ာအရိပ္ကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္မိတယ္။ ၾကည့္ရတာ ကားေပၚက အခုမွ အေမဆင္းလာတာျဖစ္မယ္။ လက္မွာ ဆဲြျခင္းတစ္လံုးအျပင္ ေက်ာမွာ ခပ္ေလးေလးအိတ္တစ္လံုးကို အေမလြယ္ပိုးထားတယ္။ လြယ္ပိုးထားတဲ့အရာေတြကို လူေတြတိုက္မိမွာစိုးလို႔ထင္တယ္.. ခါးကိုေကြးညႊတ္ၿပီး လမ္းေပၚက လူေတြကို အေမေကြ႔ေရွာင္ေနခဲ့တယ္။ လူေတြၾကားထဲမွာ အေမလွမ္းလိုက္တဲ့ ေျခလွမ္းတိုင္းက အားပါေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ေခၚသံေၾကာင့္ အေမေခါင္းေထာင္ၿပီး လူအုပ္ၾကားထဲမွာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လိုက္ရွာတယ္။ ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ့ အေမက ရယ္ျပတယ္။ ဝမ္းသာလြန္းလို႔ထင္တယ္ အေမ့ဆီက ဘာသံမွထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အေမကပါသမွ် အရာေတြကို ဝမ္းသာအားရထုတ္ေပးတယ္။ အေမရဲ႕ လက္ဖမိုးမွာ ေသြးစြန္းေနတဲ့ ပလာစတာနဲ႔ ဒဏ္ရာတခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္မေတြ႔လိုက္တယ္။ အေမက ကၽြန္မကို ၿပံဳးျပၿပီး “စား.. သမီး.. စား.. ဒါေတြအားလံုး အေမကိုယ္တိုင္ ခူးခဲ့တာ”

ခရီးေဝးမသြားခဲ့ဖူးတဲ့အေမ ကၽြန္မရဲ႕စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ မိုင္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကေန ကၽြန္မဆီအေရာက္ လာခဲ့တယ္။ အေမစီးခဲ့တာက ေစ်းအခ်ဳိဆံုးနဲ႔ ေလေအးစက္မပါတဲ့ကား၊ က်ပ္ညပ္ေနတဲ့ ကားေပၚမွာ စပ်စ္သီး၊ သစ္ေတာ္သီးေတြ မပြန္းမပဲ့ဖို႔ အေမဘယ္လို ယူခဲ့သလဲ၊ ကားကို အေမဘယ္လိုစီးခဲ့တယ္၊ အသီးေတြကို ဘယ္လိုကာကြယ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ မေတြးရက္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မသိတာတစ္ခုက ကမာၻေပၚမွာ အေမရွိတဲ့ေနရာတိုင္း ထူးဆန္းမႈေတြရွိေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။

ကၽြန္မနဲ႔ (၃)ရက္ပဲ အေမေနခဲ့တယ္။ ေနဝင္ေနထြက္ အလုပ္သြားတဲဲ့အျပင္ သားသမီးေတြကို ေစာင့္ထိန္းရတဲ့ကၽြန္မ ပင္ပန္းမွာ စိုးလို႔ပါတဲ့… ကၽြန္မကို သူဘာမွမကူညီႏိုင္ခဲ့သလို မီးဖိုေခ်ာင္က ေခတ္မီအသံုးအေဆာင္ေတြ သူ႔ေၾကာင့္ပ်က္ဆီးမွာစိုးလို႔ မကိုင္တြယ္ရဲခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မ မသိေအာင္ ကားလက္မွတ္ဝယ္ၿပီး အေမ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္သြားခဲ့တယ္။

အိမ္ျပန္ၿပီး တစ္ပတ္အၾကာမွာ ကၽြန္မကို အေမလြမ္းျပန္တယ္။ ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္ခဲ့ဖို႔ အေမေတာင္းဆိုျပန္တယ္။

“အေမ.. ခဏေလာက္ေတာ့ သည္းခံေစာင့္ေနာ္”

အေမ့ကိုႏွစ္သိမ့္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာ အေမ့ညီမဆီက ဖုန္းရတယ္။

“သမီးအေမေနမေကာင္းဘူး… အျမန္ျပန္ခဲ့ပါ”

အေဒၚရဲ႕စကားက ကၽြန္မကို ပ်ာယာခတ္သြားေစတယ္။ ငိုငိုယိုယိုနဲ႔ ကားဂိတ္ေျပးၿပီး ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ကားနဲ႔ အေမ့အိမ္ကို ကၽြန္မျပန္ခဲ့တယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မဆုေတာင္းေမတၱာပို႔သေနမိတယ္။

ဒီတစ္ေခါက္လည္း ကၽြန္မကို အေမလိမ္ညာတာျဖစ္ပါေစ၊ အေမေနေကာင္းပါေစ…
တဗ်စ္ေတာက္ေတာက္ အေမေျပာတဲ့စကားကို ကၽြန္မ နားေထာင္ခ်င္ေသးတယ္
အေမခ်က္တဲ့ ဟင္းေတြအားလံုး ကၽြန္မကုန္ေအာင္စားခ်င္ေသးတယ္
အလုပ္က ခြင့္ယူၿပီး အေမ့ဆီ ကၽြန္မျပန္ခဲ့ခ်င္ေသးတယ္

လူေတြဟာ အသက္(၈ဝ)အထိ အသက္ရွင္ေနလည္း မိခင္ဆိုတာ လိုအပ္ေၾကာင္း အခုမွ ကၽြန္မနားလည္ခဲ့တယ္။ ရြာဝမွာ ကားဆိုက္ေတာ့ အေမက အေျပးလာႀကိဳတယ္။ အေမ့ကိုေျပးဖက္ၿပီး ကၽြန္မငိုမိ၊ ရယ္မိတယ္။

“အေမ ဘာေျပာေျပာေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ အသည္းအသန္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ အေမ”

ကၽြန္မရဲ႕ မေက်မနပ္စကားကို ၾကားေပမယ့္ အေမက ကၽြန္မကိုၿပံဳးရယ္ၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

အိမ္ထဲဝင္လိုက္ အိမ္ျပင္ထြက္လိုက္နဲ႔ အေမၾကည့္ရတာ မပင္ပန္းဘဲ ေပ်ာ္ေနပံုရတယ္။ စားပဲြခံုေပၚ စားစရာေတြ တည္ခင္းၿပီး ကၽြန္မခ်ီးက်ဴးတာကိုခံဖို႔ အေမေစာင့္ေနခဲ့တယ္။

“ပဲက တူးသြားၿပီ၊ ဖက္ထုပ္အခြံက ထူလြန္းတယ္၊ အသားက ငန္လိုက္တာ”

အားမနာတမ္း ကၽြန္မေဝဖန္ေတာ့ ၿပံဳးေနတဲ့အေမ့မ်က္ႏွာက အားနာတဲ့ဘက္ကို ေျပာင္းသြားၿပီး မသိမသာနဲ႔ ေခါင္းငံု႔ေနခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲကေန ကၽြန္မတိတ္တိတ္ေလး ခိုးရယ္ေနခဲ့မိတယ္။ သူခ်က္ထားတဲ့ အစားအစာေတြ စားေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးရင္ ကၽြန္မကို အဆမတန္ အေမစားခိုင္းေတာ့မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မသိေနတယ္။ ကၽြန္မျပန္ခ်ိန္မွာလည္း အမ်ားႀကီး ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိေနတယ္။

အေမအတြက္ ကၽြန္မခ်က္ျပဳတ္ခ်ိန္၊ သူနဲ႔စကားစျမည္ေျပာခ်ိန္မွာ အေမက ကၽြန္မကိုပဲ ေငးၾကည့္ေနတတ္တယ္။ သူ႔အၾကည့္ေတြထဲမွာ ကရုဏာေတြ၊ ခ်စ္ေမတၱာေတြပါေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မဘာေျပာေျပာ ပါးစပ္ေလးဟ၊ နားေလးစြင့္ၿပီး အေမ ဂရုတစိုက္နားေထာင္တယ္။ ကၽြန္မအိပ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ ကုတင္ေဘးမွာထိုင္ၿပီး ကၽြန္မကို ၿပံဳးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

“သမီးကို အေမဒီေလာက္ခ်စ္တာ.. ဘာျဖစ္လို႔ သမီးနဲ႔အတူ လိုက္မေနတာလဲ အေမ”

“ၿမိဳ႕ေပၚမွာ တိုက္ႀကီးေတြနဲ႔ အေမ မေနတတ္ဘူး သမီးရယ္”

အေမ့အိမ္မွာ ရက္ၾကာၾကာမေနဘဲ အလ်င္စလို ကၽြန္မျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ အေမက ေနာက္ထပ္တစ္ရက္ ထပ္ေနဖို႔ လိုလိုလားလား ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ရြာနဲ႔မိုင္အေတာ္ေဝးတဲ့ ေနရပ္ဆီကို လူလြတ္ၿပီး ေစ်းဝယ္ထားခိုင္းေၾကာင္း၊ ကၽြန္မႀကိဳက္တတ္တဲ့ အစားအစာေတြ ကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကၽြးဖို႔ အေမျပင္ဆင္ထားေၾကာင္း ေျပာတယ္။ အေဒၚ့အိမ္ကေန ကၽြန္မျပန္လာေတာ့ အေမက စားစရာေတြ စားပဲြခံုအျပည့္နဲ႔ ကၽြန္မကိုေစာင့္ေနခဲ့တယ္။

စားပဲြေပၚက ဟင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ တုန္လႈပ္မိတယ္။ ငါးဟင္းက ငါးေၾကးခြံေတြ မေျပာင္ဘူး။ ၾကက္သားေပၚမွာ အေမြးေတြ မစင္ဘူး။ မိႈဟင္းထဲမွာလည္း ဆံပင္ေမြးေတြနဲ႔ ဟင္းတိုင္းက မထိမတို႔ရဲေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ ႏုပ်ဳိစဥ္က အေမဟာ အသန္႔အလြန္ႀကိဳက္သူပါ။ ခုေတာ့ အိုစာလြန္းလို႔ အသန္႔၊ မသန္႔ေတာင္ အေမ မခဲြျခားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟိုေမႊဒီေမႊနဲ႔ ကၽြန္မအားရပါးရ စားတာကိုမေတြ႔ေတာ့ အေမက မသိမသာသက္ျပင္းခ်တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မကို ညကားနဲ႔ ျပန္ဖို႔ စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။

ညေမွာင္နက္နက္မွာ အေမက ကၽြန္မလက္ကိုတဲြၿပီး ေတာလမ္း၊ ရြံ႕လမ္းေတြမွာသြားရတာ ကၽြန္မ က်င့္သားမရမွာစိုးလို႔ဆိုၿပီး ကားေပၚအထိလိုက္ပို႔ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ဟိုမွာ၊ ဒီမွာနဲ႔ ကားထြက္ခါနီးမွ ကားေပၚက အေမဆင္းတယ္။ ကားေပၚက အေမအဆင္းမွာ တံခါးနဲ႔အကၤ်ီခ်ိတ္မိၿပီး အေမ ဟပ္ထိုးလဲတယ္။ ကားျပတင္းေပါက္ကေန သတိထားဖို႔ လွမ္းေအာ္တဲ့ကၽြန္မ အသံကို အေမမၾကားခဲ့ဘူး။ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္သြားတဲ့ ကားေနာက္အေမအေျပးလိုက္ရင္း “သမီး.. သမီးကို အေမစိတ္မဆိုးဘူး.. သမီးအလုပ္မ်ားေနတယ္ဆိုတာ အေမသိတယ္” လို႔ ေအာ္တယ္။

ဒီတစ္ေခါက္ အေမအိမ္ကၽြန္မျပန္ခဲ့တာကို အေမအားရေက်နပ္သြားပံုရတယ္။ ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္ခဲ့ဖို႔ အေမထပ္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကေပ်ာ္စရာသတင္းေတြပဲ ကၽြန္မကို အေမေျပာျပတတ္တယ္။

“အိမ္မွာ လိမၼာတဲ့ႏြားေလးတစ္ေကာင္ ထပ္တိုးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ေႏြဦးေရာက္ရင္ ၿခံထဲမွာ အေမပန္းအျပည့္စိုက္မယ္”

အေမ့စကားေတြက ကၽြန္မရင္ကိုေႏြးေထြးေစခဲ့တယ္။ ႏွစ္ကုန္ခါနီးမွာ အေမ့ညီမရဲ႕ ဖုန္းကို ကၽြန္မရခဲ့ျပန္တယ္။

“သမီးအေမေနမေကာင္းဘူး… အျမန္ျပန္ခဲ့ပါ”

ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကၽြန္မ မယံုေတာ့ဘူး။ ေရွ႕ရက္ကမွ အေမနဲ႔ကၽြန္မ ဖုန္းေျပာခဲ့ေသးတယ္။ သူေနေကာင္းေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုစိတ္မပူဖို႔ ေျပာခဲ့ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ျပန္ခဲ့ဖို႔ အေဒၚက ကၽြန္မကို ေလာေနခဲ့လို႔ အေမႀကိဳက္တတ္တဲ့ ကိတ္မုန္႔ဝယ္ၿပီး မယံုတစ္ဝက္၊ ယံုတစ္ဝက္နဲ႔ ရြာကိုကၽြန္မျပန္ခဲ့တယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ အေဒၚက လည္ပင္းရွည္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္မကိုေမွ်ာ္ေနတယ္။ အေမလာႀကိဳတာကို မေတြ႔ေတာ့ မေကာင္းတဲ့နိမိတ္က ကၽြန္မရင္ထဲ ရုတ္တရက္တိုးဝင္လာခဲ့တယ္။

ကၽြန္မကို အေၾကာင္းၾကားခ်ိန္တည္းက အေမမရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ သူထြက္ခြာသြားေၾကာင္း အေဒၚက ကၽြန္မကို ေျပာျပတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ဝက္က အေမမွာ ကင္ဆာေရာဂါရွိေၾကာင္း စစ္ေဆးေတြ႔ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါကို အေမက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာဘဲ ခါတိုင္းလို အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ဘာမွမျဖစ္သလို ေနခဲ့တယ္။ အရာအားလံုးကို အစဥ္တက် စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ခဲ့တယ္။ အေမ့မွာ မ်က္စိတိမ္စဲြေနေၾကာင္း၊ အရာဝတၳဳေတြကို ေကာင္းစြာမျမင္ႏိုင္ေၾကာင္း အေဒၚက ကၽြန္မကိုေျပာျပျပန္တယ္။

အေမ့အတြက္ ကိတ္မုန္႔ကို ရင္ဝမွာထားၿပီး ကၽြန္မတင္းတင္းေလး ဖက္ထားမိတယ္။ ကၽြန္မရင္တစ္ခုလံုး ဟာေနခဲ့တယ္။ အေမက သူ႔အတြက္ အသက္ရွင္ဖို႔ရက္သိပ္မက်န္ေၾကာင္းသိလို႔ ကၽြန္မကို မၾကာခဏ ဖုန္းဆက္ၿပီး ျပန္ခိုင္းခဲ့ပံုရတယ္။ ကၽြန္မကို ျမင္ရဖို႔၊ ကၽြန္မနဲ႔ စကားေတြေျပာရဖို႔အတြက္ ကၽြန္မကို အိမ္ျပန္ခိုင္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ မစားရဲ၊ ေခ်းမ်ားခဲ့တဲ့ မသန္႔မရွင္း အေမရဲ႕ ဟင္းေတြကလည္း အေမအျမင္ေတြ မႈန္ဝါးခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္မကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႔ခဲ့တဲ့ညက အိမ္အျပန္လမ္းမွာ အေမေခ်ာ္လဲခဲ့မလား? နေမာ္နမဲ့ႏိုင္လြန္းတဲ့ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ သိႏိုင္ခဲ့ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

အေမ… လူ႔ဘဝထဲကေန ေနာက္ဆံုး ခဲြထြက္သြားမယ့္အခ်ိန္မွာေတာင္ မီးခိုးေခါင္းတိုင္ေဟာင္းမွာ (Petunia) ေခါင္းေလာင္းႏႊယ္ပန္းေတြ ပန္းပြင့္ေနၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္မကို အားရဝမ္းသာေျပာသြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္ကဝတ္ခဲ့တဲ့ ခရမ္းေရာင္အကၤ်ီလို ပဲခင္းကပန္းေတြ ပြင့္ေနတဲ့အေၾကာင္း ေျပာသြားခဲ့တယ္။ အေမက အခ်စ္ေတြ၊ ေႏြးေထြးမႈေတြကို ခ်န္ထားခဲ့ၿပီး လူ႔ဘဝထဲကေန ဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ထြက္သြားခဲ့ပါတယ္။

ဒီေလာကမွာ ကၽြန္မကို စိတ္မဆိုးတတ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူဟာ အေမပါ…
ဒီေလာကမွာ ကၽြန္မအျပန္ကို အၿမဲေစာင့္ႀကိဳေနတတ္တဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူဟာ အေမပါ..
အေမရဲ႕ေမတၱာ၊ အေမရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေၾကာင့္ အေမ့ကိုဒီေလာက္အၾကာႀကီး ကၽြန္မေစာင့္ခိုင္းရဲခဲ့တာပါ အေမ….

မူရင္းေရးသားသူ -劉繼榮 (Liu Ji Rong) 母親，我怎麼讓你等了那麼久

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္